مزارات ایران و جهان اسلام

بقعه این امامزاده در حدود سه کیلومترى شمال شهر تویسرکان، در میان روستاى آرتیمان[1] در درّه‏اى مصفّا و سرسبز و پُر طراوت قرار گرفته است.
در میان روستا مزارى قرار دارد که به امامزاده عبداللّه‏ از نوادگان امام جعفر صادق  علیه‏السلام در آن آرمیده است. این امامزاده به سیّد بینوا مشهور است. وجه تسیمه آن به این دلیل است که، در گذشته مرقد و گنبدى نداشته، رویشى مجرّد، معروف به بینوا، تصمیم گرفت که بنایى در آن جا بگذارد. او به مرور قریب هزار تومان از اهالى ولایت پول دریافت کرد و به مصرف بناى آن رسانید و خود نیز مانند کارگران، بلکه بیشتر از آنان در آن جا بنایى مى‏کرد.

این بناى تاریخى در 6 کیلومترى شهر شیروان و در قسمت شمال شرقى بقعة امامزاده حمزه رضا ‰ واقع شده است. بناى مقبره مربوط به دوران تیموریان و حدود سال 785 هـ . ق ساخته شده است. ساختمان مقبره، خشتى و نماى خارجى آن، هشت ضلعى است؛ به طورى که اضلاع درگاه ورودى به داخل مقبره حدود 6 متر و دیگر اضلاع، 20/4 متر طول دارد. ارتفاع و عرض درهاى ورودى، به ترتیب 20/2 متر و 40/1 متر است. در قسمت فوقانى آن‏ها، قوسى ساخته شده است. ضخامت دیوارها 20/1 متر و قسمت داخلى بنا، چهارگوشه است. این مقبره گنبدى دارد که ارتفاعش از قسمت فوقانى بنا 5/2 متر و تا زیر گنبد 20/4 متر است. مقبرة تیمورى، متعلّق به یکى از سرداران معروف امیر تیمور گورکانى است که داراى سنگ قبر سیاه رنگى بوده که دزدیده شده است. بر دو روى سنگ، خطوطى حک بوده که به علّت ساییدگى دقیقاً خوانده نمى‏شده؛ اما کلمه «عیدخواجه» تا اندازه‏اى واضح‏تر از بقیّه خطوط بوده است در کتب تاریخى، از عید خواجه به عنوان یکى از سرداران معروف تیمور نام برده شده است.

«محمّد بن ابراهیم یحیى قوام شیرازى» ملقب به «صدر المتألهّین» (ملا صدرا) از بزرگان فلاسفه اسلامى
و از بزرگ‏ترین دانشمندان جهان اسلام در حکمت الهى و سرآمد حکماى اسلامى است که در سال 979 هـ . ق در شیراز دیده به جهان گشود و پس از مدّتى در اصفهان از محضر اساتیدى چون «شیخ بهایى»،میرداماد» بهره برد و مراتب رشد و ترقّى را پیمود، ولى به جهت مخالفت عدّه‏اى از علماى ظاهر بین، اصفهان را ترک گفت و براى تزکیه نفس و سر سلوک به منطقه کهک قم آمد.

این خانه که یادگار دوران اقامت حضرت امام خمینى  در قم است، در خیابان معلّم و محلّه یخچال قاضى قرار دارد. قدمت این خانه به اوایل قرن حاضر مى‏رسد. حضرت امام خمینى  منزل مورد نظر را حدود 1325 ش به مبلغ 13000 تومان (با فروش ملکى که در خمین داشتند) خریدند و تا سال 1343 هـ . ش
مورد استفاده قرار دادند.

خانه ساختمانى دو اشکوبه و بسیار ساده دارد که شامل زیر زمین و طبقه هم کف است. حیاط ساختمان در قسمت جنوبى آن قرار گرفته و در سمت شرق و غرب آن فضاهاى سرپوشیده قرار دارد. استقرار این فضاها به گونه‏اى است که پلکان میانى ساختمان را به دو بخش بیرونى در شرق و اندرونى در غرب تقسیم مى‏کند. تالار شرقى بنا محل سخنرانى حضرت امام  بوده است.

ممتازترین و پربرکت‏ترین مساجد استان قم، مسجد مقدس جمکران است. هر هفته هزاران تن از انسان‏هاى عاشق امام عصر‰ از شهرهاى دور و نزدیک به منظور زیارت و کسب معنویّت و رفع حاجت به این مکان با عظمت و پر معنویّت روانه مى‏گردند.

اصل بناى مسجد به نقل از تاریخ قم، اثر «حسن بن محمّد بن حسن قمّى» به حدود 939 هـ . ق به دستور حضرت ولى عصر «عج» انجام یافته است.

در قرن سوّم هجرى یکى از علما و محدّثین قم به نام ابوالصدیم حسین بن على بن آدم اشعرى که در زمرة صحابه حضرت امّا على النقى‏ ‰ و حضرت امام حسن عسگرى‏ ‰ به شمار مى‏رفت. مسجدى در قم بنا کرد. طبق نوشته کتاب تاریخ قدیم قم که در قرن چهارم هجرى نوشته شده است، معلوم نیست که محل آن مسجد در کدام یک از مکان‏هاى زیر بوده است:

ـ مسجدى به نام مسجد جامع که در یکى از محلّه‏هاى قدیمى قم، نزدیک دروازه رى واقع شده ـ مسجدى که اکنون به نام امام حسن عسگرى شناخته مى ‏شودـ مسجدى که در حدود خاکفرج و اراضى کمیدان واقع بوده و اکنون اثرى از آن به جاى نمانده و به احتمال قوى به موجب قراین تاریخى همین مسجد بوده است.

این مسجد به فاصله کمى از حرم حضرت معصومه … در ابتداى خیابان آستانه واقع شده است. بناى اوّلیّة مسجد را به زمان امام حسن عسکری ‰ منسوب می‌دادند که با اجازة ایشان توسّط احمد بن اسحاق اشعرى وکیل آن حضرت در اواسط قرن سوّم هـ . ق در قم بنا شده است.

این مسجد تاکنون چندین بار مرمّت و تعمیر شده است. بنابر این قدیمى نیست امّا اصل آن به قرن‏ها پیش باز مى‏گردد که در هر دوره‏اى به دست بازسازى سپرده شده است. به هر حال ساختمان این مسجد دیدنى است و هر گوشه آن هنرهاى معمارى و تزیینى مشاهده مى‏ شود.

مسجد اعظم قم در کنار آستانه حضرت معصومه … و در سمت غرب آن قرار دارد. این مسجد به سعى و اهتمام حضرت آیت اللَّه العظمى بروجردى  توسّط استاد «حسین بن محمّد معمار» معروف به «لرزاده» بنا شد و کلنگ اوّل آن در روز یازدهم ذیقعده سال 1373 هـ . ق (مصادف با روز میلاد حضرت على بن موسى الرضا ‰ ) به دست تواناى آن عالم ربّانى زده شد. مرقد آیت اللَّه بروجردى  در همین مکان قرار دارد.

این مسجد که به دلیل عظمت و بزرگى، مسجد اعظم نام گرفته از جمله مساجد سه ایوانى است. این مسجد عظیم مشتمل بر یک مقصورة وسیع، گنبدِ مرتفع، ایوان معظّم، دو گوشواره، چهل‌ستون، کتابخانه جامع و سایر بیوتات است. در بناى این مسجد تلفیقى از سبک قدیم با اسلوب ساختمانى جدید به کار رفته و مقصوره و گنبد و گلدسته‏ها به سبک باستانى و سبک کنونى، ولى چهل ستون‏ها با نقشه روز بنا شده است.

مقصورة این مسجد که از نظر وسعت و زینت در عالم اسلام کم نظیر و حتى بى‌نظیر است، تمامى آراسته به کاشى‌کارى معرّق بالاى ازاره مرمرى است.

این مقبره در شمال شرقى شهر قم و متصل به دروازه سابق قم، در خیابان طالقانى (آذر) در محلّه مسجد جامع واقع شده است.

ساختمان آن از خارج برجى آجرى است که ضمن تعمیرات به صورت هشت ضلعى در آمده و از داخل به شکل مربّع و به دهانه پنج و عرض چهار و ارتفاع نُه متر دارد که فاقد تزیینات هنرى و کتیبه کاشى است، امّا جاى کتیبه کاشى د رکمرگاه آن نمودار است که بهم ریخته است.

این مقبره‏ها که به گنبد سبز مشهورند در شرق شهر قم، در انتهاى خیابان انقلاب و در شمال بقعة على بن جعفر ‰ ، و در

شمال شرق بقعة امامزاده ابراهیم ‰ واقع شده و متعلّق به خاندان على صفى، فرمانروایان مستقل قم در قرن هشتم هجرى مى‏باشند.

قم در قرن هشتم هجرى شاهد یادمان‏هاى مذهبى، تاریخى متعدّدى بوده که در فرهنگ معمارى ایران به برج‏هاى آرامگاهى موسومند.

این مزار به واسطه این‌که عدّه‌‌ای از اصحاب ائمه و علمای بزرگ در آن مدفون‌اند، مقابر شیخان می‌گویند؛ از جمله معاریفی که در آن‌جا مزار دارند «زکریّا بن آدم بن عبدالله بن سعد اشعری قمّی» است که از اصحاب حضرت رضا ‰ بوده است. 

این بقعه در 79 کیلومترى شرق قم در روستاى کیاب از دهستان دستجرد بخش خلجستان واقع شده و به امامزاده علمدار نیز معروف است.

بنا به صورت مضلع مشابه برجى است که از تخت سنگ‏هاى کشیده و کم عرض با ملاط گچ ساخته شده است. قاعده گنبد از خارج چهارضلعى است که زوایاى آن را برجى و قوسى ساخته‏اند و گنبد آن نیز از تخته سنگ‏هاى بلند و باریکى است که روى آن را در گذشته با کاه‌گل پوشانده بودند.

بقعة این امامزادگان در نزدیکى روستاى سیف آباد قمرود و در 24 کیلومترى شمال شرقى شهر قم قرار دارد.

ساختمان بقعه به شکل مستطیل و به ابعاد 5/22×14 متر است و داراى دو ایوان در شمال و جنوب مى‏باشد. مرقد در مرکز اصلى بقعه واقع شده و بر فراز آن گنبدى دیده مى‏شود. اتاق مرقد، چهار گوش و به ابعاد 80/5×80/5 و ارتفاع 10 متر مى‏باشد. در هر یک از اضلاع شاه‌نشینى به دهانه سه و عرض یک متر از قطر دیوار بیرون داده و از هر یک درى به خارج گشوده مى‏شود و درگاه غربى را مسدود ساخته‏اند. در چهار گوشه بقعه، نیم طاقى بالا آورده و با افزودن چند رسمى بندى، صورت مربّع را به هیئت فلکه‏اى تبدیل ساخته‏اند که این نوع تبدیل قدیمى و به قبل از قاجاریّه تعلّق دارد.

این مجموعة زیبا، در خیابان آذر شهر قم و در محلّة چهل اختران یا دختران واقع شده و در سالیان اخیر توجّه خاصى به آن شده است.

این زیارتگاه، مرکب از سه بنا است که قبلاً در دو صحن جداگانه قرا داشته، ولى در قرن گذشته، این سه بنا را گرداگرد یکدیگر قرار داده‏اند. این مجموعه از آثار قرن نهم و دهم قمرى است که به ترتیب قدمت به شرح آن خواهیم پرداخت.

این مجموعه به شماره 965 و در تاریخ 1/10/1352 به ثبت آثار ملّى و تاریخى رسیده است.

این بقعه پس از مسجد جامع شهر کهک و در میان قبرستان قدیمى آن واقع شده است.

ساختمان بقعه، بنایى نسبتاً قدیمى به ابعاد 6×8 متر و شامل ایوان و گنبد است. شالوده بنا از سنگ لاشه و ملاط گل و گچ ساخته شده و ورودى آن از جانب مشرق است و قریب به 70 سانتى‏متر از کف خیابان بلندتر است.

بقعة این که به «پنج امامزاده» نیز شهرت دارد، در جهت شمالى و خارج روستاى وشنوه در 23 کیلومترى جنوب غربی شهر کهک واقع شده و از بقاع مشهور استان قم است.

بناى بقعه به شهادت سبک بنا، از آثار صفویّه یا قبل از آن است، قاعده گنبد از خارج، برجى با مصالح سنگ و گچى و از داخل به صورت هشت‌ضلعى مختلف الاضلاعى به دهانه 50/4 متر است که در جهات فرعى آن، چهار جرز، هر یک به طول 20/1 متر ساخته شده است که سنگینى گنبد را بر دوش گرفته‏اند و در جهات اصلى آن، چهار صفّه هریک به دهانه 50/2 متر نمودار است که از هر کدام درى به خارج گشوده مى‏شود. بالاى پوشش صفّه‏ها، صورت مثمن به شانزده ضلعى تبدیل گردیده و روى آن، به صورت فلکه‏اى در آمده و پاطاق پوشش عرقچینى بر آن نهاده شده است.

بقعة این امامزاده در 67 کیلومترى شمال شرق قم، در کنار جادّه جمزقان ـ قاهان در دامنه کوه واقع شده و به شاهزاده هادى مشهور است.

ساختمان بقعه از سنگ لاشه و خشت و گل ساخته شده و شامل سه صحن کوچک شمالى، جنوبى و شرقى است و درختان چنار زیادى در آن قرار دارد. اهالى ساوه و قراء تابعه آن، خصوصاً بخش خلجستان دربارة وى و کراماتش اعتقادى تمام دارند و صحن و حجراتش در اکثر اوقات مرکز تجمّع آنان مى ‏باشد.

این بنا در مرکز بافت روستای کاسوا در منطقة خلجستان و در 17 کیلومتری شمال شرقی شهر دستجرد قرار گرفته و ساختمان آن را برخی قدمگاه حضرت مهدی ‰ می‌دانند.

بنای اصلی بقعه، یک قسمت مربّع شکل است که بر روی آن سقف گنبدی هشت‌ضلعی ایجاد شده است. این گنبد با آجر لعابدار پوشیده شده و در قسمت زیرین آن با آجر کلمات مقدّس نوشته شده است. در جلوی اتاق یک ایوان مستطیلی قرار دارد که آن نیز جزء اصلی ساختمان است و با اتاق‌های قوسی شکل سقف گردیده است. اکثر قسمت‌های بنا با ستون‌ها و تیرهای چوبی پدید آمده و در ضلع شرقی بنا یک مسجد ساخته شده است.

بقعة باشکوه این امامزادگان در شهر کهک و به فاصله 25 کیلومتری قم و در دامنه کوهى در شمال غربى شهر کهک قرار دارد.

هر چند به استناد شواهد، باقى مانده اسکلت اصلى بنا به پیش از دوران صفوى تعلّق دارد، امّا به اعتبار یک قطعه چوب منبّت که از صندوق منبّت روى قبر باقى مانده و کتیبه‏اى که با تاریخ 999 هـ . ق موجود است، بنا و الحاقات جانبى آن متعلّق ‏به دوران صفوى است.

بقعة این امامزاده در 15 کیلومترى شمال غربی شهر کهک و در شمال غربى روستاى صرم واقع شده و به سلطان محمود مشهور است.

بناى مزبور، از خارج هشت ضلعى و از داخل به صورت مربّع متساوى الاضلاع به طول پنج و ارتفاع هشت متر است که در هر ضلع، شاه‌نشینى ساخته شده است و از هر شاه‌نشین درى به خارج گشوده مى‏شود.

بناى بقعه، با تعبیه نیم طاقى‌هایى از داخل به هشت ضلعى و سپس فلکه‏اى تبدیل شده و پاکار گنبد عرقچینى بر آن قرار گرفته است.