مزارات ایران و جهان اسلام

بقعة باشکوه این امامزاده در 36 کیلومترى شمال غربى جوکار و در سه کیلومتری جنوب غربی روستای علوى واقع شده و به شاهزاده ابراهیم مشهور است.

بنا بسیار قدیمى و داراى ایوان، گنبد، حرم و زایرسراست. ایوان بقعه که رو به شمال غرب مى‏باشد، با پوشش نیم گنبد آجری در دوطبقه تعبیه شده و شامل سر در و دو شاه‏نشین در جانبین است. در قسمت شرق و غرب ایوان دو اتاق کوچک به عنوان زایرسرا قرار دارد. درِ ورودى که قبلاً چوبى بود، تخریب گردید و به جاى آن در آهنى توسّط حاج محمّد حسن فراهانى در تاریخ 3/2/85 وقف شده است.

پس از ایوان، شبستان کوچکى به ابعاد 2×60/5 متر قرار دارد که توسّط درى به داخل حرم راه مى‏یابد و پوشش سقف آن در ارتفاع سه متری تیرچوبی بوده و در سال‌های اخیر و در جریان مرمّت بنا توسط سازمان اوقاف به فلزی تبدیل شده است. ورود به گنبدخانه از طریق درِ کوچکی در شمال همین فضا می‌باشد. پلان اتاق مرقد از داخل هشت‌ضلعی و از بیرون دایره است که در چهار وجه بزرگتر، چهار طاقنمای آجری به ارتفاع سه متر خالی شده‌اند. گنبد آجری به ارتفاع 90/4 متر با مهارت بسیار و به زیبایی تمام چیده شده است. در طرفین ایوان دو اتاق با نمای آجری فوق العاده زیبا وجود داشته که امروزه از بین رفته و تنها پایه‌های آن باقی است.

چنانچه گفته شد، ایوان به شکل دو طبقه است و در طبقة دوّم با سقف مسطح بالاخانه‌ای جهت استراحت زوّار دارد.

روی بام و گنبد در سال‌های اخیر با عایق رطوبتی جدید (ایزوگام) پوشیده شده است. بر بالای دو دیوار جانبی ایوان، دو گلدسته آجری مدوّر به ارتفاع هشت متر وجود دارد. پوشش داخلی فضاها گچ پرداختی و پوشش بیرونی در برخی نقاط کاه‌گل و در جاهایی به صورت آجر نمایان است. وسط حرم، ضریحى آهنى بزرگى به ابعاد 2×3 متر قرار دارد که به صورت گهواره‏اى طرّاحى شده است. قبر امامزاده در دو طبقه تشکیل شده و در گذشته داراى سنگ قبرى بوده است.

اتاق مرقد از خارج به صورت برج مدوّرى مى‏باشد که اخیراً جهت محافظت از فرو ریختن، سیمان‏کارى شده و راه پلّه‏اى در غرب بقعه نیز تعبیه شده است. به نظر مى‏رسد، این بنا متعلّق به اوایل دورة قاجاریّه باشد که به گفتة اهالی توسط سیّد عبدالله علوی نامی ساخته شده است.

این بنا به شمارة 25111 و در تاریخ 18/12/1387 به ثبت آثار ملّی و تاریخی رسیده است.

به اعتقاد اهالى، امامزاده ابراهیم از نوادگان امام موسى
کاظم ‰ و از خویشاوندان سیّد عبداللَّه مدفون در شهر
همدان مى‏باشد. بر این اساس، مى‏توان احتمال قوى داد که او
سیّد ابراهیم بن عبیداللَّه بن ابى‏القاسم جعفر الجمال بن محمّد بن ابراهیم بن محمّدالیمانى بن عبیداللَّه بن امام موسى کاظم ‰ باشد.

وى سیّدى جلیل‏القدر، عظیم‏الشان و بسیار بزرگوار بود. او برادرزاده امامزاده سیّد موسى، ملقّب به صاحب طوق، است که در سال 428 هـ . ق بر علیه خلیفه عبّاسى قیام نمود و آذربایجان و اکثر نواحى آن را متصرّف شد، تا این‏که عاقبت، پس از دستگیرى به مدّت هفت سال در غل و زنجیر بود؛ از این رو به صاحب الطوق مشهور شد. در این قیام اکثر برادران و برادرزادگان وى شرکت داشتند. برخى از پسرعموهاى وى نیز در این قیام شرکت نمودند و در عصر وى سیّد احمد بن ابراهیم بن محمّد الشعرانى بن ابراهیم بن محمّدالیمانى در همدان قیام نمود و در آن‌جا کشته شد.

ظاهراً پس از شکست این دو قیام، سادات موسوى به قریٰ و اکناف پراکنده شدند. سیّد ابراهیم بن عبیداللَّه به همراه جمعى از خویشان به منطقه عراق عجم مهاجرت نمود
و عاقبت در مکان کنونى وفات و دفن شد. جدّش سیّد
ابوالقاسم جعفر به جهت زیبایى زیاد، به جمال مشهور بود.
برخى معتقدند، شغل او کرایه دادن شتر بود؛ لذا به جمّال
ملقّب بوده است. او محدّثى عالى مقام و متولّى نقابت سادات
در مکّه بود. به هر حال، سادات موسوى از نسل عبیداللَّه در
همدان، زنجان و عراق عجم سکونت داشتند و ازبزرگان سادات
این مناطق بودند.