مزارات ایران و جهان اسلام

عبدالله قافه، پدر بزرگوار حضرت عبدالعظیم (علیه السلام)، به هنگام تولد از نعمت داشتن پدر محروم بود; چرا که پدرش على السدید در زندان منصور در گذشت و کفالت و سرپرستى او به عهده جدّش حسن بن زید قرار گرفت; به همین جهت حسن بن زید نسبت به عبدالله اظهار علاقه می‌کرد و در تربیت و تعلّم او سعى بلیغ روا می‌داشت.

در این که چرا عبدالله ملقب به «قافه» شده است، دو قول است که به آن اشاره می‌شود:

بقعه این امامزاده در خارج از شهرک کهریزک و در روستاى تبایین واقع شده است.

به گفته مردم در گذشته اطراف امامزاده باغ بوده و صحن امامزاده را دیوارى خشت و گلى احاطه می‌کرده است. امامزاده یک آبدارخانه در صحن داشته و درِ امامزاده چوبى بوده است. مقابل امامزاده درختانى وجود داشت که امروزه اثرى از آن نیست و پوشش آسفالت روى قبرها را پوشانده و فقط چند سنگ قبر در کنار درِ ورودى باقى مانده است. جوى آبى نیز از جلو امامزاده می‌گذشت که در اوایل پیروزى انقلاب اسلامى مسیر آن را منحرف کردند. بناى بقعه خشت و گل و شامل ایوانى کوچک، پیش فضا و گند خانه بود و مساحت آن نیز به اندازه کنونى بود. در حدود سال 1349 هـ . ق ایوان جلو گنبد را به پیش فضا متصل کردند، بنابراین، بر وسعت پیش فضا افزوده شد. بناى بقعه از گذشته تاکنون تغییرى نکرده فقط مرمّت‌هایی در آن انجام یافته است. در سال 1382 هـ . ش نیز حسینیه‌های مردانه و زنانه که در شرق گنبدخانه و پیش فضا قرار دارند; ساخته شده‌اند.

این برج، در مشرق ابن بابویه، در میان باغى که از باغ بزرگ طغرلیه سابق بر جاى مانده، واقع است.

بنایى برجى مضرّس با 22 ترک به ارتفاع حدود 20 متر است. قطر دیوار برج از جداره داخل تا نوک تیغه‌ها، 60/3 متر است. برج داراى دو ورودى است که ورودى جنوب شرقى با توجّه به قاب سازى آن، اصلى به شمار می‌رود. فضاى داخلى، استوانه اى ساده به قطر 4/12 و محیط 93/39 متر است. بدنه ساده آجرى برج، به کمک ترک‌های استوار و ایجاد سایه روشن‌هایی، توجّه بیننده را به فراز آن جلب می‌سازد که قطار بندى زیبایى در آنجا اجرا شده است. تزئینات و شیوه قطاربندى، به یارى طاق نماهایى چون ترنبه هاى کنج سقف‌ها انجام شده است. قطار بندى مزبور، در سه ردیف چنان اجرا شده که نقش‌هایی ترکیبى در مایه گل گشنیزى به وجود آورده است.

این بقعه در مسیر جاده قدیم تهران ـ قم، در جنوب شرقى حسن آباد، و در شرق روستاى کلین و در جنوب جاده خانلق واقع شده است.

شخصیّت مدفون در این بقعه، یعقوب ابن اسحاق کلینى پدر محمّد، صاحب کتاب اصول کافى است. در رجال شیخ طوسى، شیخ محمّد بن یعقوب کلینى این گونه معرّفى شده است: «ابو جعفر محمّد بن یعقوب بن اسحاق کلینى». از تاریخ تولّد وى (شیخ یعقوب) اطّلاعى در دست نیست، اما از آنجا که فرزندش محمّد در زمان امام حسن عسگرى (علیه السلام) متولد شده است; بنابراین، شیخ یعقوب، زمان امامت امام هادى و امام حسن عسگرى (علیه السلام) متولد شده است، بنابراین، شیخ یعقوب، زمان امامت امام هادى و امام حسن عسگرى (علیه السلام) را درک کرده است.

بقعه این امامزاده در ضلع شمالى پارکینگ حرم مطهّر حضرت امام خمینى(رحمه الله)، در میان فضایى سبز و مشجّر و در سیصد مترى روستاى غار واقع شده است.

ساختمان قدیمى بنا، خشت و گل، و داراى گنبدى کوچک بوده و داخل حرم را با گچ آب، سفید کرده بودند. اطراف بقعه در گذشته بیابان، و براى ورود به امامزاده نیز چند پلّه وجود داشت. تقریباً در سال 1340 هـ . ش، آب انبارى به مساحت تقریبى پنج متر در جلو امامزاده ساخته شد که تا سال 1373 هـ . ش وجود داشت. غسّالخانه اى از خشت و گل در این امامزاده بود که بعد از پیروزى انقلاب اسلامى خراب شد. ایوان کنونى نیز از همان قدیم وجود داشته است.

بقعه این امامزادگان در دشتى وسیع کنار روستاى کوشک از دهستان کلین و از بخش فشاپویه شهررى، بعد از روستاى ابراهیم آباد قرار دارد.

ساختمان بقعه، بنایى از خشت و گل بود و بیش از صد سال عمر داشت و دو گنبد ضربى و خشت و گلى کوچک بر فراز آن تعبیه شده بود که نشان گر وجود دو مقبره در آن بود. مساحت کلّ بقعه حدود 200 متر مربّع و نیاز به تعمیر داشت اما به جهت حفّارى غیر مجاز و لطمه وارد شدن به بقعه آن را تخریب کردند. در هنگام بازدید، گودال بزرگى در وسط بقعه حفر شده و استخوان هاى زیادى در اطراف آن پراکنده بود. چشم انداز بقعه زیباست و روى تپّه اى مشرف بر روستا قرار دارد. اهالى این دو امامزاده را دو برادر مى دانند و معتقدند که ایوب بزرگتر از یوشع است و نسب آنان به امام سجّاد(علیه السلام)منتهى مى شود.^([1])

بقعه این امامزادگان در میان قلعه شمس آباد از روستاى کریم آباد بخش کهریزک و در مسیر اتوبان خاوران ـ جاده عبّاس آباد واقع شده است.

طرح بقعه متشکل از یک گنبد خانه شش وجهى است، که در شمال و غرب آن تعدادى فضاهاى جانبى ساخته خواهد شد.

سازه بنا فلزى، و دیوارها با آجر ساخته شده است.

بناى امامزاده به صورت نیمه ساز است، به طورى که بعضى دیوارهاى آن هنوز ساخته نشده، بنابراین، از جاهاى مختلف مى توان به محلّ سنگ قبرها رسید. بنا از غرب و شمال به دیوار قلعه، از ضلع شرق به محوطه باز قلعه (حیاط) و از جنوب به خانه اى مخروبه منتهى مى شود.

بقعه این امامزاده در حدود سه کیلومترى جاده حسن آباد، منتهى به روستاى کوشک و در ضلع غربى روستاى زیوان از دهستان کلینِ شهررى قرار دارد.

تاریخ ساخت بنا به طور دقیق مشخص نیست و از ابتدا به همین صورت بوده و فقط مرمّت هاى جزیى در آن انجام شده است. در سال 1380 هـ . ش بنا رنگ کارى و در اواخر تابستان 1384 هـ . ش کف حرم سنگ کارى شده است.

بنا پیش از این فاقد ضریح، صندوق و سنگ قبر بوده است. گنبد تغییر خاصى نکرده و تنها مرمّت هاى جزئى روى آن انجام شده است.

بقعه باشکوه این امامزاده در قریه آب اندرمان، خیابان شهید رجایى، خیابان امامزاده ابوالحسن، در محوّطه مشجّر و با صفا واقع شده است.

شکل خارجى بقعه و گنبد آن شباهت زیادى به بقعه امامزاده عبدالله خیابان فدائیان اسلام، سه راه ورامین دارد و در این مورد نیز تصوّر مى شود که معمار تعمیر هر دو بنا یک نفر بوده است. با این اختلاف که بقعه امامزاده عبدالله آباد و دایر و تعمیرات زیاد در آن به عمل آمده، ولى بقعه امامزاده ابوالحسن ساده تر ساخته شده و غیر از تعمیراتى که اخیراً داخل حرم و نماى بیرون انجام گرفته، کار جدّى صورت نگرفته است.

بقعه امامزاده ابراهیم در انتهاى روستاى قلعه بلند، درب بهشت ابراهیم و قبرستان عمومى قلعه بلند واقع شده است.

ساختمان بقعه، بنایى ساده از خشتوگل و آجر مى باشد که به صورت مربّع ساخته شده و یک گنبد ضربى روى مرقد مى باشد که در وسط آن صورت قبر امامزاده قرار دارد. در سالیان اخیر اهالى در صدد بازسازى آرامگاه امامزاده بودند امّا متأسّفانه از هویّت شخص مدفون اطّلاعى حاصل نشد.

امامزادگان ابراهیم و اسماعیل ـ قلعه دولت آباد

مشهور به «سیّد ابراهیم و سیّد اسماعیل»، بقعه این امامزادگان در روستاى قلعه دولت آباد قرار دارد.

بناى بقعه به صورت مربّع مستطیل و تک اتاق معمولى و فاقد گنبد و رواق است. چند سال قبل، اهالى محلّ و خیّرین یک سازه فلزى در زیر بناى 60 مترى، بناى جدیدى را آغاز نمودند که 60 متر نیز الحاقات دیگر بقعه است. ضریح آن چوبى و اخیراً فلزى شده و بیشترین زایرین بقعه، خواهرانند. به اعتقاد اهالى، نسب این دو بزرگوار به امام موسى کاظم (علیه السلام) مى رسد.^([1])

مشهور به «سیّد ابراهیم و سیّد اسماعیل»، بقعه باشکوه این امامزادگان در شرق بخش کهریزک، انتهاى بلوار دکتر حکیم زاده، در محلّه قلعه شیخ، و در امتداد خیابانى که به طرف آسایشگاه معلولین کهریزک منتهى مى شود، قرار دارد.

بقعه در گذشته ساختمانى کوچک داشت و از دو اتاق گنبدى تشکیل شده و از خشت و گل بود، که روى آن را کاهگل کشیده بودند. درباره بانى اولیه و تاریخ احداث آن اطّلاع دقیقى در دست نیست. بنا هیچ نوع تزییناتى نداشته و بناى کنونى پس از تخریب بناى قدیمى ساخته شده است. براى امامزاده طرح جامعى نیز در نظر گرفته شده است، بر اساس این طرح قرار است در اطراف بقعه، حسینیه، زائر سرا، مرکز فرهنگى، وضوخانه پارکینگ عمومى ساخته شود. ضریح اولیه چوبى بوده که در گذشته از بین رفته است و اطّلاعى از آن در دست نیست. دوّمین ضریح که تا سال 1379 هـ . ش در محلّ نصب بوده، یک ضریح آلومینیومى به شکل مکعّب مستطیل و به ابعاد تقریبى 3×50/1 متر بوده است، این ضریح که با نرده هایى فلزى محصور شده بود. توسّط یکى از آهنگران روستا ساخته شده بود که پس از تعویض ضریح به خود او بازگردانده شد و ضریح کنونى جایگزین آن شد.

بقعه این امامزاده در خیابان شهید رجایى(رحمه الله) روستاى اندرمان و در انتهاى خیابان امامزاده ابوالحسن واقع شده است.

در گذشته (در سال 1335 هـ . ش) دیوار کوتاه گلى و مخروبه اى صحن را از زمین هاى پیرامون مشخص مى کرد و امامزاده در میان باغى قرار داشت که اطراف آن را قبرستانى در بر مى گرفت و تاریخ تمام سنگ هاى روى قبر مربوط به 1300 هـ . ش به بعد بود. درِ باغ و درِ ورودى امامزاده رو به شرق گشوده مى شد. هیچ چیزى که قدیم تر از سال 1275 هـ . ق باشد، در این امامزاده دیده نمى شد. تنها کتیبه تاریخ دار موجود در بنا کتیبه اى بود در ضلع شرقى که با خط سفید نستعلیق به صورت زیر روى آن نقش شده بود: «هذا المرقد المنوره حضرت امامزاده ابراهیم ابن موسى ابن جعفر(علیه السلام)، البانى هذا العماره حاجى محمّد على بزرگ سنه 1275».