مزارات ایران و جهان اسلام

بقعة امامزاده عبدالله که برخى او را امامزاده قاسم نیز مى‏خوانند در یک کیلومترى غرب شهر سلطانیه قرار گرفته و اطراف آن را باغات و مزارع پوشانیده است و به امامزاده کهریز مشهور است.

شالودة این بقعه ابتدا بر روى سنگ سبز تراشیده که قابل مقایسه با سنگ‌هاى تاریخى سلطانیّه است قرار گرفته و سپس تاروپود بنا را آجر تشکیل مى‏دهد. پلان بنا چند ضلعى منتظم و زیبائى است که سقف آن را با گنبدى عرقچینى نیمه بلند پوشش داده‏اند. در بدنه گنبد چهار محراب زیبا تعبیه شده و بدین سان قداست فضاى شبستان را افزایش مى‏دهد. در وسط این محوّطه قبر امامزاده به چشم مى‏خورد که فاقد ضریح و سنگ قبر است. این بنا را مى‏توان در ردیف آثار ساختمانى اواخر دوران ایلخانى تا اوایل صفویّه طبقه‏بندى نمود.

بر روى قبر این امامزاده تکّه سنگى به طول 70 و عرض 40 سانتی‌متر نصب شده بود که کتیبة ذیل به خط ثلث خفى به روش حکاکى نوشته شده بود: «أنت الباقى کل شى‏ء هالک، هذا المرقد الشریف...» جنس سنگ از نوع تراورتن است.

شجره‏نامه امامزاده عبدالله به درستى معلوم نیست و اهالى مانند سایر شخصیّت‌هاى مدفون در دیگر مزارات، وى را بدون دلیل از احفاد امام موسى کاظم (مى‏دانند.

این بنا به شمارة 2372 و در تاریخ 23/05/1378 به ثبت آثار ملّی و تاریخی رسیده است.