مزارات ایران و جهان اسلام

در پایین و خارج نراق گورستانى وجود دارد که دو بناى باستانى در آن وجود دارد، یکى از آن‏ها بقعة امامزادگان شش امامزاده است که به شاه سلیمان و شاه هادى معروف و در مجاورت شهرداری شهر نراق قرار دارد.

بقعه مشتمل از حرم، ایوان، گنبد، صحن و چند بقعة خانوادگى است. در این امامزاده شش نفر به اسامى؛ شاه هادى و شاه سلیمان از احفاد امام على بن ابى طالب ‰ و شاهزاده مهدى، شاهزاده مطهّر و شاهزاده طاهر و شاهزاده حسین از احفاد امام کاظم ‰ مدفونند.

بقعة این امامزادگان به نظر مى‏رسد از آثار قبل از صفویّه باشد. این بارگاه فاقد تزیینات کاشیکارى و گچبرى است و احتمالاً در آغاز یک بناى برجى بوده که بعداً در دورة صفوى ایوان و پنج رواق به آن افزوده شده است. کف بنا نسبت
به زمین‏هاى اطراف حدود یک متر گودى افتاده که خود
نشانه قدمت بناست. مدخل بقعه، قبل از احداث صحن،
از ایوان غربى به داخل رواق بوده، ولى اینک از صحن و
ایوان شمالى است.

قاعدة بنا از خارج برجى و آجرى بوده ولى پس از الحاقات، قسمت بالاى آن را به صورت مضلع 24 ترکى درآورده‏اند. چند نورگیر و هواکش در این قسمت واقع است. نماى داخلى حرم هشت ضلعى است که در بالا به صورت مضلع و فلکه‏اى تبدیل شده و بر فراز آن گنبدى خودى شکل با گردنى استوانه‏اى به ارتفاع 5/3 متر و قطر 10 متر و آراسته به کاشى‏هاى دوالى و کلوکى و داراى ترنج‏هایى متضمن اسامى مبارک است. در زیر این گنبد آثار سه مرقد با پوشش کاشى دیده مى‏شود که به نظر مى‏رسد از آثار دورة صفویّه باشد. این مرقدها داراى ضریحى منبّت به تاریخ 1060 هـ . ق هستند. ورودى کنونى بنا از ایوان شمالى است که به نظر مى‏رسد از الحاقات دورة صفوى باشد. این ایوان به دهانة 5 ، طول 10 و ارتفاع 10 متر، هم سطح بقیّه است و نسبت به کف صحن، بیش از نیم متر پایین‌تر واقع شده است. نقشة ساختمان ایوان سه چشمه‏اى است و در جانب چشمة وسطى، دو صفّه و بر فراز هر صفّه، غرفه‏اى خوش منظر و در مدخل بقعه هم ایوانچه‏اى است که معمولاً به عنوان دارالحفاظ خوانده مى‏شود و از آثار اوّلیة بناست و از قطر پایه به دهانه 5/3 و عرض 5/1 متر بیرون آمده است. جرزهاى جانبین ایوان، آجرى و زرشکى رنگ است و در هر ضلع آن یک حجره با غرفة سه درى ساخته شده که لچکى‏هاى پشت بغل طاقبند جلوى ایوان، آراسته به کاشى‏هاى معقلى است.

در جهات اصلى بقعه، چهار لنگه در دیده مى‏شود که از
بین آن‏ها دو لنگه در جنوبى و شرقى، منبّت و باستانى‌اند. لنگه در جنوبی به عرض تقریبى 40/1 و ارتفاع 3 متر از آثار سال 935 هـ . ق است و بین بقعه و جلوى مقبرة دختر شاه اسماعیل اوّل صفوى نصب شده و آراسته به کتیبه‏هاى افقى و عمودى به خط ثلث برجسته ممتاز و خوش تراش با تکّه‏هاى قابسازى و گره‌چینى و داراى تاریخ «فى سنة خمس و ثلاثین و تسعمائة 935 هـ . ق» است.

مقبرة دختر شاه اسماعیل صفوى، کوچک و در میانة آن مرقدى به ارتفاع 40 سانتى متر با بدنة مزین به کاشى‏هاى گرهى رنگین و سطحى کاشیکارى و داراى لوح مرمرى است که کتیبة آن ساییده شده است.

نسب شریف این امامزادگان با سه واسطه به امام هفتم ‰ منتهی می‌شود که از قرار ذیل است:

سیّد مهدی و مطهّر ابنی أبی‌طیب طاهر بن أبی‌عبدالله الحسین بن موسی الثانی بن ابراهیم المرتضی بن امام موسی کاظم ‰ .

مرحوم شیخ عبّاس فیض  معتقد است که این دو برادر، به همراه پدر و جدّشان در این بقعه مدفون می‌باشند. ظاهراً ابوعبدالله حسین که سیّدی جلیل القدر، عظیم الشأن و بسیار
بزرگوار است و در کوفه می‌زیست، پس از مهاجرت
برادرش سیّد اسحاق مدفون در روستای آوة ساوه،
به این شهر آمد و سپس به خواهش اهالی نراق به این
شهر مهاجرت کرد. او دارای چند فرزند بود که یکی از
آنان ابوطیب طاهر نام داشت که زیاده با حشمت و بزرگوار بود. علمای انساب برای او دو فرزند به اسامی؛ مهدی
و مطهّر ذکر نموده‌اند که آنان از سادات جلیل القدر موسوی
به شمار می‌رفتند.

اکثر برادرزادگان این امامزاده از بزرگان سادات موسوی و از شرفاء و نقبای بزرگ عصر خویش به شمار می‌رفتند که قبور جمع کثیری از آنان در تفرش، ساوه، اراک و دلیجان از زیارتگاه‌های دوستداران اهل بیت ‰ می‌باشد.

بقعة امامزاده سلیمان مشهور به هادی به شمارة 3536 و در تاریخ 25/12/1379 به ثبت آثار ملّی و تاریخی رسیده است.