- پنجشنبه ۱۷ مهر ۹۳
بقعة این امامزاده در خارج از روستاى ساریة خاتون در جادة اصفهان ـ قم و در حدود 50 کیلومترى شهر قم واقع شده است.
ساختمان بقعه که متعلّق به دورة قبل از صفویّه است به صورت هشت‌ضلعى ساخته شده و هر یک از اضلاع آن از خارج قریب به سه متر و داراى طاقنماى سادهاى است. چهار زاویة اصل و داخل بقعه را با ایجاد چند فیلپوش به دایره تبدیل نمودهاند تا گنبد عرقچینى بنا را بر آن استوار سازند. چهار روزنه کوچک جهت نورگیرى داخل بقعه تعبیه شده است. گنبد را با رنگ سبز نقاشى نمودهاند و مصالح اصلى بنا، آجر، سنگ و گچ و ساروج مى باشد.
صورت قبرى در وسط اتاق است که دور آن را ضریح آلومینیومى سادهاى فرا گرفته است. در دو دهة قبل، در مدخل اصلى بقعه که رو به شمال قرار دارد، ایوان و شبستان بزرگى ملحق کردهاند. زمین زیارتگاه بیش از 400 متر مربّع است که به صورت قبرستان از آن استفاده مىکنند.
این بنا به شماره 20709 و در تاریخ 9/11/1389 به ثبت آثار ملّى و تاریخى رسیده است.
برخى از پژوهشگران نسب شریف امامزاده سیّده ساریه خاتون را به 12 واسطه به امام حسن مجتبى منتهى مىدانند که از قرار ذیل است:
سیّد ساریه (ساره) بنت ابى الفضل على بن ابى هاشم محمّد بن ابى الفضل عبداللَّه بن ابى جعفر محمّد بن ابى القاسم على بن عبداللَّه بن الحسن الاعور بن محمّد الکابلى بن عبداللَّه الاشتر بن محمّد النفس الزکیّة بن عبداللَّه المحض بن حسن المثنى بن امام حسن المجتبى .
وى سیّدهاى جلیله و خاتونى فاضله بود. نام اصلى وى آسیه، مشهور به ساره و معروف به ساریه خاتون، و ملقّب به ست‌المعالى است.
علّامه نسابه ابن طباطبا، نخستین شخص مهاجر از این خاندان را، محمّد کابلى، جدّ ششم سیّده ساریه خاتون ذکر مىنماید و مى‌‌نویسد: هنگامى که پدرش در کابل به شهادت رسید، او به مدینه گریخت و از آن‌جا به قم مهاجرت کرد و در همین شهر وفات یافت. فرزندان او در قم و خراسان، رى و اصفهان پراکنده شدند.
پدر امامزاده ساریه خاتون از نیشابور به اصفهان مهاجرت کرد و برخى از فرزندان او نیز به قم منتقل شدند که یکى از آنها سیّد ساریه خاتون است. متأسّفانه در منابع موجود، انگیزه مهاجرت، همسر و تعداد فرزندان این بانو ذکر نشده است. امّا با وجود واسطههاى نسب شریف او مىتوان گمان زد که وى در ثلث اوّل قرن پنجم هجرى وفات کرده است.
- ۱۹۰۲
- ادامه مطلب
