مزارات ایران و جهان اسلام

این بقعه در هشت کیلومترى جنوب خاورى سارى، در مسیر جاده اسبورز ـ خارکش در میان انبوه درختانِ تنومندِ آزاد، قرار گرفته است.

بنایى کوچک و تازه ساختِ هشت ضلعى است که طول هر یک از اضلاع آن دو و ارتفاع بنا نیز سه متر و بام آن با پوشش پشم سیمان (ایرانیت) است. درب بقعه از جانب شمال باز مى شود و بر بالاى آن پشم سیمان (ایرانیت) گذاشته و توسّط دو تیر آهن، تشکیل ایوان مسقّف داده اند. این بقعه بر اساس خواب در سال 1378 هـ . ش ساخته شده است.

درختان بسیار بلند آزاد در پیرامون بقعه باعث شده که سایبانى پیرامون بنا ایجاد گردد. زمین زیارتگاه بیش پنج هزار مترمربع است. نهر کوچکى نیز در جانب شمال بقعه در جریان است. چشمه آبى که اینک به صورت چاه در آورده اند مورد اعتقاد اهالى است. بر تابلویى نوشته شده: «این چاهِ آب بنام فاطمهزهراء(علیها السلام)براى گرفتن شفا و برآورده شدن حاجات مى باشد این چاه به یاد ابوالفضل(علیه السلام)و حسین(علیه السلام)است.»

صورت قبرى را به اندازه سى سانتى متر بالا آورده اند و بر روى آن نوشته اند که:

«امامزاده خدیجه و زینب فرزند زین العابدین(علیه السلام) نوه بى بى شهربانو ـ تاریخ وفات1261 هـ . ق امامزاده خدیجه را هنگامیکه دشمن دنبال کرد در ملک اسبورز قرار گرفت.»

این کتیبه که اساس صحیحى نداشته و معلوم نیست چگونه و بر چه اساس نوشته، داراى اغلاط فراوان است که من جمله آنها تاریخ وفات سیده خدیجه و بى بى زینب را سال 1261 هـ . ق یعنى 166 سال پیش مى داند، آن وقت آن دو را از فرزندان امام زین العابدین(علیه السلام)معرّفى مى کند، مضافاً بر اینکه این بقعه بر اساس خواب بوده و این تاریخ سازى صحیح نمى باشد.