مزارات ایران و جهان اسلام

وى آخرین پیشواى علویان گیلان و طبرستان است که از نوادگان عبدالرحمن شجرى است. او سیّدى دلیر و شجاع و ملقّب به مسدّدبالله بود. او در دیلم قیام نمود و مردم با او بیعت کردند و او همچنان بر دعوت خود پافشارى مى کرد تا اینکه به سال 416 هـ .ق در آنجا وفات یافت و فرزندانش به قزوین منتقل شدند.^([2])

متأسّفانه شرح زندگانى او روشن نیست اما مورّخان و علماى انساب متفّقند که وى در دیلم خلافت داشته و ملقّب به مسدّدبالله شد و مردم با او بیعت کردند.^([3])

علّامه نسّابه ابن طباطبا مى نویسد او از دیلم به قزوین منتقل شد و داراى دو فرزند به اسامى ابومحمّد حسن و ابوطالب صالح بود که مادرشان میمونه دختر ابویعلى حمزة بن محمّدبن احمد بن جعفربن محمّدبن على بن زید بن حسن(علیه السلام)بود.^([4])