- شنبه ۲۹ شهریور ۹۳
بقعه این امامزاده در میان آثار ویرانههاى سنقرآباد قدیم واقع و از خارج به صورت مکعب مستطیل است و از دو قسمت یعنى ایوان مقابل و حرم اصلى امامزاده تشکیل یافته است. حرم امامزاده داراى نقشه مربع است.
پوشش بنا به کمک چهار ترنبه ـ شبیه آنچه که در بناهاى دوره ساسانى مشاهده مىگردد ـ انجام گرفته است. در وسط هر یک از اطّلاع چهار گانه بنا در بالا، طاقنماى توگودى کهم حالت نور گیر دارد، به وجود آوردهاند و سپس در بالاى تیزه طاقنماهاى مزبور، ترنبههاى چهار گانه و بعد از آن، پوشش مخروطى شکل یکپوش بنا آغاز گردیده است. این بنا، از نقطه نظر نحوه پوشش تخم مرغى شکل آن ـ به خصوص کار بندىهاى چهار گوشه آن که شباهت بسیارى به بناهاى دوره سامانى دارد ـ حائز اهمیّت است، بناى مزبور تمامى از آجز ساخته شده است.
در مقابل در ورودى حرم، ایوانى قرار دارد که مربوط به دورانهاى بعد از
بناى امامزاده است، در لبه ایوان مزبور که در پلّه از کف امامزاده بالاتر واقع
شده، یک رشته سنگهاى مرمر نقش دار مربوط به سنگهاى قبر قرار دارد
که نظر تراش و زیبایى جالب توجه است. تاریخ روى یکى از سنگهاى
مزبور، 922 و دیگرى، 1145 ه. ق است که نشان دهنده قدمت محلّى و
امامزاده و قبرستان اطراف آن است.[1]
خفته در مزار بدون شک سیّده جلیله عفیفه سکینه دختر أبو الحسن جعفر
بن محمد الجور ابن الحسین بن على الخارص بن محمّد الدیباج بن امام جعفر
صادق علیهالسلاماست که به همراه پدرش از شهر رى به قزوین مهاجرت نموده و در
این منطقه سکونت داشتهاند که سیّده بىبى سکینه در این روستا وفات یافته
و دفن شده است.[2] جمع کثیرى از بنى اعمام و پسر خالهها و عمههاى وى
در شهر قزوین و اطراف آن سکونت داشتهاند که جملگى از سادات جلیل
القدر، شریف و از بزرگان سادات قزوین به شمار مىآمدند.[3]
- ۹۳۶
- ادامه مطلب
